Μέσα απ'τα χέρια μου
έφυγε ο ουρανός
μια νύχτα βαθιά,
κομματιάζοντας το λάβαρο της ελπίδας.
Οι ύμνοι του φεγγαριού
αγνοούμενους μας άφησαν μόνο.
Μαζεύω τη φωνή μου,
κλείνω τα μάτια μου,
στην ορμή της ερημιάς
γινήκαμε αόρατοι.
Μια συμφορά που σκάρωσαν
ο θάνατος κι φλόγες.
Ανοίγω το σακκούλι του αναστεναγμού
για ν'αντικρύσω τον πόνο,
αυτόν που σμίλεψε
τόσες ζωές που έφυγαν.
Αφουγκράστηκα τη γη
σκιές ανύποπτες παντού,
μάτια να ξεχύνονται,
ζωές που βιάστηκαν να χαθούν
μέσα στο άναυδο σκοτάδι.
Μια νύχτα ντυμένη με σάρκα και αίμα
άρχισε να φεύγει.
Στα πορφυρά χαλάσματα
του ήλιου περπατά η ελπίδα,
κρατώντας σφιχτά πια...τις ανάσες μας.!
Γράφτηκε με αφορμή την καταστροφή στο Μάτι λίγες μέρες μετά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου