ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ - Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου

Ένα παιδί
κοιτούσε τ’ άστρα
και αναρωτιόταν:

-Πώς γίνεται
και τα καράβια
ταξιδεύουν
ξενιτεμένα
σε σκοτεινές θάλασσες
με όλα τα φώτα τους
αναμένα;

Περνούσε
από ανθισμένους κήπους
κι απορούσε:

-Γιατί
οι μεγάλες πολιτείες
κρύβουν τη γύμνια τους
στους υπόνομους
που τις διασχίζουν;

Άκουγε
το κελάρυσμα της πηγής
κι ονειρευόταν:

-Είναι τόσο γλυκός
ο ήχος της ζωής
όταν οι άνθρωποι
σμιλεύουν
το πρόσωπο της ελπίδας
στα βήματα τους.

Στο σπίτι με τα περιστέρια
τα πολυβόλα κροταλίζουν.

Ένα μικρό
κατάλευκο περιστέρι
πέφτει νεκρό.

Είναι η στιγμή
που τα όνειρα
φεύγουν τρομαγμένα
και ο ύπνος των παιδιών
γίνεται ανούσια
τυπική διαδικασία.



Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου