Χρυσή Καδένα - Γεώργιος Βενετόπουλος

Αρχές Δεκέμβρη ήταν κι αγρυπνούσε,

στην καταχνιά φιγούρα μοναχή,

τριγύρω της μια σιγαλή βροχή

θροίζοντας, με τα στοιχειά μιλούσε.


Πώς χόρευαν θολές οι αποστάσεις!

Μην ήταν πια η αυγή απατηλή;

Στα μάτια το διάφανο φιλί,

σκιών διάταξη κι αντανακλάσεις.


Απ' το λαιμό κρεμόταν η καδένα·

επιλογή και έμβλημα χρυσό,

στρατιώτη έπίγραμμα στην Λεμεσό,

βαπόρια-φορτηγά και μαύρα τραίνα.


Επέστρεφαν τα κύματα του μπάτη

το νόστο για τ΄αστέρια τ' ουρανού

στο θόλο το βαθύ του οψιδιανού

με βρόχινο στα μάτια της τ' αλάτι.


Τραγούδι έγιν' η φωνή κι επλάσθη

με τις σταγόνες, νεύμα του βοριά

προσκάλεσμα· θυμάρι και μυρτιά,

στο λυκαυγές η κόρη τον ησπάσθη.

...

Γεώργιος Βενετόπουλος