΄Ερημοι δρόμοι
κατεβασμένα ρολά,
πρόσωπα σκυθρωπά.
Μια άνοιξη παράξενη
θλιμμένη.
Αντιβαίνει ο λογισμός το προφανές.
Πώς να αντιλογίσεις την ερημιά,
καρδιά μου ;
Την μοναξιά, την πίκρα ;
΄Ανθρωποι λιγοστοί
βιαστικοί, φοβισμένοι.
Σκιές γκρίζες, βουβές,
μελαγχολικές.
Τρέχουν
κάπου να χωθούν,
να προλάβουν.
Κυνηγημένα αγρίμια,
στο έλεος, αλήθεια ποιού;
Βρίθει η σιωπή, άρωμα μελαγχολίας.
Η ερημιά έμπλεη ,από πόνο και θλίψη.
Το αποτύπωμα του φόβου
χαραγμένο στη ψυχή.
Και το στίγμα του φονικού ιού
ανάγλυφο μέσα μας..
-Φοβάμαι είπες.
Εσένα, εμένα
τον καθένα.
Πως να ντύσεις τη γύμνια,
της αόρατης ελπίδας ;
Πώς να ντύσεις την γύμνια του τίποτα,
με λέξεις ;
Δεν ξεγελιέται η απελπισμένη κραυγή
με όμορφα ψέματα.
Δεν ημερεύει ο τρόμος, με ωραία λόγια.
Ένα πρωτόγνωρο σκηνικό φόβου
έχει στηθεί.
΄Ανθρωποι παραδομένοι
σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι τρόμου,
στο έλεος του αόρατου εχθρού.
Φυλακισμένοι
στην πιο παράξενη φυλακή
του ίδιου τους,
του φοβισμένου εαυτού.
Περιμένοντας πότε θα σιγήσει η νύχτα
πότε θα σημάνει η μέρα
πότε θα σαλπίσει
η ΄Ανοιξη …
Φώτης Τρυφωνόπουλος - Χαλκίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου