Δρόμοι έρημοι, μαγαζιά κλειστά
πρόσωπα σκυθρωπά, βουβά
μελαγχολικά.
Αγέλαστη άνοιξη,
με το αποτύπωμα του φόβου
χαραγμένο επίμονα στη ψυχή μας,
με το στίγμα του φονικού ιού
να κυριαρχεί αμείλικτα, στην διάθεσή μας
και τη θλίψη να αντανακλάται απλόχερα
στο συννεφιασμένο βλέμμα μας.
Ένα παράξενο, ένα πρωτόγνωρο
σκηνικό φόβου
στον δρόμο για τον καθημερινό μας Γολγοθά,
βγαλμένο σαν από φρικτή ταινία τρόμου
μέσα σε μια αμείλικτη
μέσα σε μια αβάσταχτη ερημιά.
Προσπαθούμε να αντιπαλέψουμε την καχυποψία
που φωλιάζει στην ίδια μας την ψυχή,
παραδομένοι σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι τρόμου
στο έλεος ενός αόρατου εχθρού
φυλακισμένοι στην πιο παράξενη φυλακή,
του ίδιου μας του φοβισμένου εαυτού.
Παρατηρώντας αδύναμοι κι επί ματαίω
ανήμποροι να δράσουμε,
να μετατρέπεται το όμορφο, το ανθρώπινο,
σε αναπόφευκτο, σε τραγικό
σε αφόρητα μοιραίο.
Προσπαθούμε να χαμογελάσουμε
να ξεχαστούμε, κάπως να το διασκεδάσουμε,
μα το χαμόγελό μας βγαίνει
στυφό, πικρό, μελαγχολικό.
Εγκλωβισμένοι, αποκαμωμένοι
μέσα σε ένα σύγχρονο εφιάλτη
αιχμάλωτοι σε έναν αόρατο ιστό,
σε ένα δίχτυ καχυποψίας και φόβου
σε ένα απίστευτο σκηνικό του παραλόγου.
Υπάρχουν όμως και κάποιες σταγόνες ελπίδας
εν μέσω αυτής της καταιγίδας
που μας μεταγγίζουν μακάρια την ανάσα τους
δίνοντας μας, το φιλί της ζωής,
πως ο άνθρωπος θα είναι τελικά, ο νικητής
πως θα βρεθεί μια κάποια λύση
και η επιστήμη τον εφιάλτη θα νικήσει.
Eίναι μια πρωτόγνωρη δοκιμασία
που μας κρατά απομονωμένους
μια απροσδόκητη αιχμαλωσία
που μας κρατά φυλακισμένους.
Σε ένα φαύλο κύκλο φόβου, τρόμου,
και την δαμόκλειο σπάθη να επικρέμεται
περί επιβολής του νόμου.
Πώς να αντέξεις
την έλλειψη εμπιστοσύνης στον συνάνθρωπο
την έλλειψη συναίσθησης
που σε αποπροσανατολίζει εντελώς
που σε χρίζει κυνικό κι απάνθρωπο ;
Πώς να αντέξεις
τον ιό της καχυποψίας και του φόβου
που έχει φωλιάσει απρόσκλητα μέσα σου ;
Που διαβρώνει την ψυχή σου
που βαραίνει την καρδιά σου
κι αποσαθρώνει τα πιο όμορφα
τα πιο ανθρώπινα όνειρά σου ;
Πώς να αντέξεις ;
Φώτης Τρυφωνόπουλος - Χαλκίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου