Ιέρεια της άνοιξης - Τρυφωνόπουλος Φώτης
΄Ησουν εκεί,
μια μοναχική σειρήνα
δίπλα στο αναμμένο τζάκι,
απορροφημένη στη χαρμολύπη του παρελθόντος,
καθηλωμένη στις νότες της σιωπής.
Να ατενίζεις από το ανοιχτό παράθυρο
την απεραντοσύνη του αδιατάραχτου γαλάζιου.
Να αναπολείς νοσταλγικά τις αμέτρητες αποχρώσεις
από τα μοναχικά ηλιοβασιλέματα
της ύπαρξής σου.
Δεμένη πάντα σφιχτά,
στον ιστό των ονείρων σου.
Εσύ, μια μούσα της θύμησης
μια ιέρεια της άνοιξης των αισθήσεων.
Εσύ που συνήθιζες να ταξιδεύεις τα όνειρά μας
σε πελάγη ανεξερεύνητα,
τη μοναξιά μας, σε πελάγη ακατοίκητα.
Κι εμείς εδώ εγκλωβισμένοι
στις ερινύες της ερημιάς μας
ρομαντικοί ταξιδευτές ονείρων,
μοναχικοί διαβάτες της σιωπής
να ψάχνουμε εξόδους διαφυγής,
επί ματαίω.
Η ζωή όμως δεν περιμένει
ο ματωμένος ουρανός δεν μπορεί να υποσχεθεί
την κάθαρση.
Μόνο δάκρυα πικρά για την χαμένη αθωότητα
σε ένα κόσμο που ολισθαίνει και βυθίζεται
όλο και πιο πολύ,
στο σκοτάδια της ημιμάθειας
στο γεωσύγκλινο της ιστορίας.
Φώτης Τρυφωνόπουλος - Χαλκίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου