Οι αλήθειες μεταπλάθονται.
Βογκούν τα όνειρα την χαραυγή.
Για λίγα δευτερόλεπτα εισβάλλω
στο σκοτάδι της αβύσσου,
η αυθάδεια του κόσμου περισσεύει.
Περπατώντας μονάχος
βγάζω απ΄ τις τσέπες τα άστρα
που μάζεψα απ' τ' ουρανού τις χαραμάδες.
Το φως τους διαλύει τους θρήνους.
Κοντοστέκομαι στο έσχατο σημείο της μοίρας,
το κορμί σπαρταρά
στον παφλασμό των κυμάτων.
Η ησυχία ενός κόσμου κενού διαταράσσεται,
οι ανάσες πάλλονται στα στήθη.
Περιφέρεται δημόσια η καρδιά,
εκούσια παραδομένη
στην ένταση δύο ματιών ακατέργαστων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου