Κρύβω όνειρα
στο αποστειρωμένο καταφύγιο
όλων των απολεσθέντων μου. Καταπίνω σιωπηλά
όλα εκείνα τα ουρλιαχτά
μιάς μισότρελης απόγνωσης
που μου ζητούν εξιλέωση,
μέσα απο φαντάσματα
καβάλα πάνω στο ξύλινο αλογάκι τους,
σαν παιδικός καλπασμός
στον αστερισμό της ουτοπίας.
Κοχλάζει η δίψα μου
για λίγες στάλες ελπίδας,
πέρνω δύναμη
απο τα καταγώγια της ψυχής μου.
Αργά και ηδονικά
αποκεφαλίζω τη μοναξιά της νύχτας.
Και την προσφέρω νύν και αεί
στο έρεβος θυσία.
Τάσος Σταυρακέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου