Ο δρόμος
ήταν στενός
μα πολυσύχναστος.
Ένα ανθρώπινο κοπάδι
πηγαινοερχόταν ακατάπαυστα
άλλοι σκυθρωποί
κι άλλοι
μ’ ένα χαμόγελο
θνησιγενούς προσδοκίας
στα χείλη.
Ήταν ένας δρόμος
κοινότοπος
όπως πολλοί άλλοι.
Δε φαινόταν να έχει
κάτι το ιδιαίτερο
εκτός ίσως
από το ασυνήθιστα μεγάλο
πλήθος
και τα φωταγωγημένα
με ποικιλόχρωμους λαμπτήρες
καταστήματα
στις στολισμένες
βιτρίνες των οποίων
κυριαρχούσαν
φτηνές απομιμήσεις
επίκτητης ευημερίας
επιδέξια συγκαλυμμένες
για να τραβούν την προσοχή
των ευπειθών αγοραστών.
Δίχως να κοιτάξω
τ’ όνομά του
παρασυρμένος
από την αέναη κίνηση
που κέντρισε
την περιέργειά μου
κι από μια τάση
εξερεύνησης του αγνώστου
θέλησα να τον διανύσω
μόνος ανάμεσα
σε μοναχικούς ανθρώπους
που προσπερνούσαν αδιάφορα
ο ένας τον άλλον
μη βρίσκοντας το θάρρος
να κοιταχτούν
έστω και για μια στιγμή
στα μάτια.
Κάποτε
έφτασα στο τέρμα.
Απογοήτευση.
Μπρος αδιέξοδο.
Πίσω μου
ένα τεράστιο κενό.
Ως δια μαγείας
τα πάντα
είχαν εξαφανιστεί.
Άνθρωποι
μαγαζιά
φώτα
βιτρίνες
λες και δεν υπήρξαν
ποτέ.
Παρόρμηση της στιγμής
ήταν εκείνο που με ώθησε
να ψάξω
για το όνομα του δρόμου
που μόλις είχα διανύσει.
Σε μια τσίγκινη πινακίδα
ξεθωριασμένη από το χρόνο
με δυσκολία
μπόρεσα να διαβάσω
συλλαβιστά:
"Ο-ΔΟΣ ΤΩΝ ΧΑ-ΜΕ-ΝΩΝ
ΕΥ-ΚΑΙ-ΡΙ-ΩΝ".
Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου