Χνάρια της μνήμης
που τα σβήνει ο άνεμος
γλιστρούν και χάνονται
στα μονοπάτια του χρόνου.
Σφραγίζω τα μάτια
μια στιγμή γαλήνης
να ξεχύνεται απ'τα βάθη της ψυχής.
Στα παγωμένα σεντόνια
σώματα που θρυμματίζονται
ζητιανεύουν το χάδι,
το άρωμα της ζωής.
Ίχνη συναισθημάτων
που στροβιλίζονται στο νου,
απαλές πατημασιές
στην άμμο
να παρασύρονται απ'τα κύματα...
μια ζωή υποταγμένη
στο προδιαγεγραμμένο κενό μέλλον της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου