Η Χαμένη Άνοιξη - Φώτης Τρυφωνόπουλος

Μην πιστεύεις στα «όμορφα λόγια»
μάτια μου.
Γιατί τα «όμορφα λόγια», είναι ριπές του ανέμου
παρασυρμένες στο απέραντο γαλάζιο.
Παρασυρμένες στο άπειρο του ουρανού
ή το ατέρμονο βαθυκύανο, της θάλασσας.

Μοιάζουν με καρφιά
ή μάλλον με αγκάθια
που παράξενα αγκυλώνουν
που ασύδοτα πληγώνουν
και ακόμα πιο παράξενα αποτάσσονται.

Tα «όμορφα λόγια»
είναι πνοές από το παράξενο εγώ μας
και ελλοχεύει πάντα μέσα τους,
το σπέρμα της διάψευσης
ή ακόμα και της προδοσίας.
Γιατί τα «όμορφα λόγια», όμορφα ξεχνιούνται
και ακόμα πιο όμορφα διαψεύδονται.

Μην πιστεύεις στα «όμορφα λόγια», μάτια μου.
Γιατί τα «όμορφα λόγια», είναι θλιμμένες σκιές
μιας χαμένης άνοιξης.
Χλωμά φύλλα, πεσμένα κατάχαμα
του ατέλειωτου Φθινοπώρου της ύπαρξής μας.

Πίστευε μόνο,
στις όμορφες πράξεις
στον καθαρό, γαλάζιο ουρανό
ή στην αέναη άνοιξη.
Γιατί ο ουρανός είναι η υπέροχη πύλη
του σύμπαντος.
Η μυστηριακή φωνή του απείρου.

Γιατί η άνοιξη είναι
το χαμόγελο της δημιουργίας,
η σονάτα του έρωτα.
Το άρωμα της ίδιας μας, της ζωής.

Μην πιστεύεις στα «όμορφα λόγια», μάτια μου.
Γιατί τα «όμορφα λόγια», είναι θλιμμένες σκιές
μιας χαμένης άνοιξης.

Της άνοιξης, της καρδιάς μας.


Τρυφωνόπουλος  Φώτης – Χαλκίδα.