΄Ενας μοναχικός βεδουίνος - Φώτης Τρυφωνόπουλος

Αφήνομαι εδώ, στη δίνη των αντίρροπων.
Να ισορροπώ
την ανεξάντλητη επιμονή του πόθου,
με την τραγικότητα του πάθους
και την ουτοπική κραυγή του ανέφικτου.
Εδώ, στην αντινομία του μυστηριακού
στη σκιά του πεπρωμένου
στη θάλασσα του τραγικού.

Μονάχος σαν τον άνεμο
κρατώντας την τρίαινα του Ποσειδώνα,
να αναζητώ το πέλαγος που θα ταράξω.
΄Η πάλι σαν τον Σιμούν
να αναζητώ την έρημο, που θα διαβώ.

Εγώ
ένας κουρασμένος, μοναχικός βεδουίνος
που ψάχνει εναγωνίως
την πιο κοντινή όαση, να ξεδιψάσει.
΄Ενας παράξενα ρομαντικός δον Κιχώτης
που ταξιδεύει τα όνειρά του
για να μην πλήττουν.
Που σεργιανίζει την καρδιά του
για να ανασαίνει
να μην πονά.

Και τώρα,
αφήνομαι εδώ, σε μια ιδιαίτερη ενδοσκόπηση
αναζητώντας την κρυμμένη ομορφιά.
Την προβολή της θεϊκής συνιστώσας
που ενυπάρχει μέσα μας,
ως αντανάκλαση του αρχετυπικά ωραίου

στην ίδια μας τη ψυχή.

Και τώρα είμαι πάλι εδώ,
ακροβατώντας στην κόψη του ξυραφιού.
Χαμένος στον απατηλό κόσμο των προσδοκιών.
Στον απατηλό κόσμο
της ουτοπίας
των πιο όμορφων και ασύμβατων ονείρων.


Τρυφωνόπουλος  Φώτης – Χαλκίδα.