Η κοιλάδα του Όχλου - Δημήτριος Καρπέτης

Στην κοιλάδα του όχλου

τριγυρνούν οι άνεμοι

αφήνουν το ψιθύρισμα τους

σκυμμένοι πάνω απ'το στέρνο της γης.

Απ'του όχλου τα χέρια

μια ευτυχία που λιθοβολείται.

Στον κάμπο με τα χλωμά στάχυα

εκεί που τα πότισε η πίκρα

μια σκιά μονάχη περιμένει,

μια ζωή που λεηλατήθηκε

και πετάχτηκε στα απόβλητα.

Μοναδικό καταφύγιο

μέσα στο χάος της σιωπής

το κλάμα της νύχτας

και μερικές σταγόνες ομορφιάς

που μόλις άνθισαν.

Πέρα απ'την κοιλάδα

του ξιπασμένου όχλου,

πάνω απ'τα ματωμένα

χνάρια της πορείας μας,

στο μακρινό ορίζοντα που φαίνεται,

αντικρίζουμε την ευωδιά των ονείρων,

δυο κόκκινα χείλη

που μόλις χαμογέλασαν.