΄Ομορφη κόρη του ουρανού και της λήθης.
΄Αλλοτε μυστηριακή, παράξενη, μαγική
κι άλλοτε στοργική, χαλαρή και διάφανη,
μα πάντα ερωτική.
Αρχέγονη, υποβλητική και απόλυτη.
Σκοτεινή, μελαγχολική, λυπημένη
ή λαμπερή, γλυκιά, γελαστή.
Μια παράξενη μάγισσα
που μας ανανεώνει, μας λυτρώνει,
μας ξεκουράζει ή μας πληγώνει.
Mας ταξιδεύει
με των ονείρων τα φτερά
και είναι πάντα
μια ανοιχτή αγκαλιά.
Νύχτα, απόψε πάρε με μαζί σου
κράτα με στην αγκαλιά σου
ταξίδεψέ με.
΄Ασε με να ονειρεύομαι μαζί σου.
Γιατί τα όνειρά σου, με μεθούν
με ταξιδεύουν, με λυτρώνουν.
Σταμάτησε για λίγο
την αδυσώπητη ροή του χρόνου.
Tο ξημέρωμα που θα ’ρθει,
με τρομάζει.
Η αυγή πια, μοιάζει γκρίζα
μουντή, μελαγχολική
και δεν γλυκοχαράζει.
Τα όνειρα
παραμένουν για πάντα όνειρα
αργοπεθαίνουν, ξεθωριάζουν.
Και οι ειδήσεις στη τηλεόραση
εξακολουθούν να με τρομάζουν.
Μελαγχολεί η καρδιά μου
συχνά τα βράδια.
Δεν αντέχει πια άλλο
μονάχη στα σκοτάδια.
Γιατί τα σκοτάδια, τις έρημες νύχτες
την θλίβουν, την πληγώνουν.
Τα άσχημα νέα της μέρας
την σκοτώνουν…
Φώτης Τρυφωνόπουλος - Χαλκίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου