Εύθραυστες σιωπές
αφόρητα θλιμμένων ανθρώπων.
Νύχτες μελαγχολικές, παράξενες
βουτηγμένες στη ιλύ
της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
΄Ονειρα πολλά κι ανεκπλήρωτα.
΄Ερωτες μικροί κι αδιάφοροι
που δεν άντεξαν στην αλήθεια
και κάηκαν στο πρώτο φως, του ήλιου.
Χαμένες αγάπες που ξέφτισαν
ανέλπιστα πρόωρα.
Που βυθίστηκαν αύτανδρες
στην ανυποληψία της σιωπής.
Και έπειτα ήρθες εσύ.
Μια θλιμμένη ΄Ανοιξη
μια ουτοπική κραυγή.
΄Ενα ουρλιαχτό στο χάος.
Να περισώσεις ότι μπορούσες,
να αλλάξεις ότι ήταν δυνατόν.
Να δώσεις γροθιά στο μαχαίρι.
Φτάνει που τόλμησες.
Φτάνει που προσπάθησες.
Το αποτέλεσμα δεν έχει και τόση σημασία.
Σπάνια λέει άλλωστε, όλη την αλήθεια.
Πνίγεται σε ένα κόσμο ψεμάτων
σε ένα πέλαγος υποκρισίας.
Και πόσοι άλλωστε πραγματικά την επιθυμούν;
Οι πιο πολλοί προτιμάνε τις ψεύτικες ιστορίες
και τα ωραία μικρά ή μεγάλα παραμύθια
που είναι τόσο ανώδυνα και βολικά.
Τρυφωνόπουλος Φώτης – Χαλκίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου