ΠΑΓΕΡΟΣ - Μαρία Παγώνη

Ήσουν κρύος σαν μάρμαρο.

Σαν ο παγωμένος βοριάς

να έχει σπείρει τον χιονιά

σε όλη την επιφάνεια

του κάμπου σου. 

Προσπάθησα

να αγγίξω την καρδιά σου,

τα χείλη σου,

μα ήταν μαβιά, παγωμένα κι αυτά.

Προσπάθησα να βρω το βλέμμα σου,

μα είδα πάχνη

σκοτεινή να τα έχει τυλίξει

κι εγώ μέσα τους δαρμένη σάρκα,

που κείτεται στο παγερό

και κενό σου βλέμμα. 

Στράφηκα στα χέρια σου

καθώς προσπαθούσα δειλά 

να τα αγγίξω

μα τα έτρεξες μακριά μου.

Τι έκανα και σ’ έχασα;

Αφού όλα μου για σένα

χτυπούν, ανασαίνουν, υπάρχουν.

Πώς να κινήσω να φύγω

χωρίς εσένα;

Πώς να κινήσω

και να πάω πού;

Έτσι άκαμπτη και παγωμένη

αφού τα απέσυρες όλα σου

μακριά μου.

Θα φύγω.

Θα φύγω και θα σ՚ αφήσω

στην παγωνιά σου

μήπως και στάξει

μια στάλα παγωμένου πόνου σου,

ένα νεκρό και άδειο δάκρυ σου

για μένα έτσι όπως θα χάνομαι μακριά

από τον κενό και μαύρο ορίζοντά σου