Στον Γιώργο Φουντούλη
Κανείς δεν έμαθε πόσο ιδρωμένος ήσουν
καθώς διεύθυνες στο Ναύπλιο την ορχήστρα σου.
Σε πρόδωσαν αργότερα οι λευκές γραμμές των αλάτων
που αποχρωμάτισαν το μαύρο σου πουκάμισο.
Μια δεύτερη ματιά, προσεκτικότερη
φανέρωνε πως ήταν παράλληλες γραμμές πενταγράμμου
που πάνω τους η έμπνευση επένδυε μουσικά
το αντικείμενο του ενδιαφέροντος
παιγμένο τρυφερά από τα δάκτυλα
που σαν χορδές παλλόμενες κινούνταν
επάνω στην κιθάρα σου.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚΟΝ
ΣΤΟ 52ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
οι ανάσες δημεύονται
κρέμονται σε δημόσια θέα.
Οι δυνάμεις της μοίρας αντιμάχονται.
Οσμίζομαι την παρουσία
μιας επερχόμενης καταστροφής.
Το αίμα χτυπά στο κρανίο,
το ψυχορράγημα είναι επώδυνο.
Ο στάσιμος αέρας
μεταφέρει τις οσμές σωμάτων νεκρών .
Στοχάζομαι τα ενθύμια.
Σφαλίζω τα μάτια,
ενέργεια υπεκφυγής η λιτάνευση των πόθων.
Ακολουθώ την αντίθετη κατεύθυνση,
μια μικρή παύση
και το χαμόγελο επιστρέφει.
Τα χρόνια ρέουν,
η αθωότητα είναι ακόμα ελκυστική.
/ @thebadpoetrysocialclub
Π.Ι.Ε.Βασιλείου
/ @panagiotisvasileiou3563
Α. Επίθετη
/ alexandraepitheti
Π.Ι.Ε.Β. - George Best
Στίχοι / Ερμηνεία - Π.Ι.Ε.Β.
Μουσική παραγωγή - Γιάννης Ανδριτσόπουλος
Μίξη / Mastering - Sativa at Black Spot Studio
Προγραμματισμός - Π.Ι.Ε.Β. , Sumo Beats
Ηχογράφηση - Sumo at Red Frame Studio
-
Σκηνοθεσία - Π.Ι.Ε.Βασιλείου
Διεύθυνση Φωτογραφίας - Νίκος Κουτσουράς (FLUNET Productions)
Μοντάζ / Χρώμα / Επεξεργασία - Παναγιώτης Φίκαρης (MFS Edit Lab)
Τίτλοι - Nove Graphics
-
Παραγωγή - The Bad Poetry Social Club
-
Special Thanks
Κιούμπρικ Συνεργατικό Καφενείο/Μπαρ
-
α. επίθετη
Παναγιώτης Φίκαρης
Ραμμένος Άσσος
Ναταλία Σουίφτ
Ζε Μήτσος
Δημήτρης Κοντοδήμος
Κυριάκος Κωστόπουλος
Νώντας Δερτιμάνης
Βαγγέλης Τσιάπας
Θεόδωρος Θεμιστοκλής
Κωνσταντίνα Ρίστα
Νίκος Δαρβύρης
Reaktiv
-
Links:
The Bad Poetry Social Club
/ thebadpoetrysocialclub
Π.Ι.Ε.Β.
/
Sumo
/ sumo_beats_
Παναγιώτης Φίκαρης (MFS)
/ freakaris.mfs
Sativa
/ sativa_badq_logostimis
Black Spot Studio
/ blackspotstudio
Red Frame Studio
/ red_frame_studio
Nove Graphics
/ nove_graphics
#georgebest #piev #badpoetry
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, η ίδια αγωνία.
Μηχανικά επαναλαμβανόμενες κινήσεις.
Το ψυχρό άγγιγμα του μηχανήματος.
Οι τετριμμένες οδηγίες της νοσοκόμας.
Εικόνες τεμαχισμένης θηλυκότητας περνούν απ’ το μυαλό μου
και στοιχειώνουν τη σκέψη μου.
Νιώθω την ακτινοβολία να με διαπερνά.
Μια ανελέητη μονομαχία της Ελπίδας με τον Θάνατο.
Ο θλιμμένος ήχος της συσκευής σπάει τη σιωπή.
Υπομονή μέχρι τ’ αποτελέσματα.
Αν είναι θετικά, θ’ ακούσουμε του χρόνου πάλι
τα μπλουζ του μαστογράφου.
Στη Μαρίνα Αποστόλου
Στεκόμαστε μόνοι.
Μ’ ένα μικρό σημειωματάριο στο χέρι
ή μπροστά σε μια ψυχρή οθόνη.
Χτίζουμε γέφυρες
προσπαθώντας
να ενώσουμε το μέσα με το έξω.
Είμαστε διαμεσολαβητές.
Ψυχορραγούμε και ματώνουμε
τις πιο πολλές φορές εις μάτην,
είτε γιατί δεν πληρούμε τα λογοτεχνικά κριτήρια,
είτε γιατί δεν γνωρίζουμε τους κατάλληλους ανθρώπους,
είτε γιατί, πραγματικά, δεν έχουμε τίποτα να πούμε.
Κάθε φορά που γνωρίζω έναν «δικό μας» μελαγχολώ.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,
το πιθανότερο είναι ότι θα χαθούμε
στα βουρκωμένα νερά της λήθης.
Μόνο μια επιτύμβια πλάκα που θα γράφει
«ενθάδε κείται ο ποιητής…»
θα υπενθυμίζει ότι υπήρξαμε κάποτε
εραστές της Ποίησης.
Ο Βασιλιάς Ληρ πυρπολείται στη σκηνή
περιτριγυρισμένος από συμπρωταγωνιστές-σαΐτες
την ώρα που οι nouveaux riches
με τα κλειδιά των πολυτελών αμαξιών τους στα χέρια
και τα εισιτήρια που μόλις έβγαλαν
από τον φάκελο της εταιρείας ταχυμεταφορών
στρογγυλοκάθονται στα καθίσματα
πλάι στις συζύγους τους.
Εκείνες τακτοποιούν τα παλτά τους
αποκαλύπτοντας τις καλογυμνασμένες πλάτες
που απέκτησαν στο μέσον της διαδρομής
σπίτι-γυμναστήριο-σπα
κι αναρωτιούνται μεγαλοφώνως
αν θα επέλθει η κάθαρση στο τέλος.
Ύστερα η Cordelia δίνει μαθήματα ταπεινοφροσύνης
σε κενούς ανθρώπους
κι η βραδιά συνεχίζεται
σ’ ένα από τα hip εστιατόρια της πόλης.
