Mια κούπα με αστέρια
Σε τι ανθισμένους κάμπους έχεις χαθεί;
Kαι πιο αγριολούλουδο σε κρατά αιχμάλωτο;
O αντίλαλος της φωνής μου
απόμεινε μετέωρος
σ' ένα κλειστό παράθυρο
Ο άνεμος σκόρπισε τα ιμάτια
των ονείρων μου.
Περπατώ μέσα στη σιωπή της νύχτας
συντροφιά με τα νυχτοπούλια.
Στα χέρια μου κρατώ
μια κρυστάλλινη κούπα
γεμάτη αστέρια.
Πίνοντας στην υγεία
'' Των Παρελθόντων.."
Η φθορά του χρόνου
Ο ύπνος της φθοράς σφράγισε
τα γυμνά κορμιά των νεονύμφων.
Κι ένας αλήτης άνεμος έκλεψε
τα κουφέτα της χαράς.
κάτω απ'το χλωμό φανάρι του δρόμου
μια γριά τροτέζα, τα λασπωμένα κουφέτα
έπλυνε μέσα στα δάκρυά της.
Ένας λύκος χορέυει
Ο Αυγουστος ψυχοραγεί...
Αφήνοντας τους τελευταίους ρόγχους.
Το λυχνάρι της ζωής τρεμοσβύνει
στο ζεστό χνώτο του δρόμου.
Κάποιο πουλί, κλαίει μέσα στη νύχτα
γιατί του έκλεψαν τη φωλιά του,
κι' ένας λύκος χορεύει μεθυσμένος
επάνω σε πτώματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου