Το ρήγα , το μοναδικό , τον έκλεισα στα στήθεια.
Πάνω σ'αυτόνε , μάδησα , το πιο στερνό μου ρόδο
της νιότης , στις νυφιάτικες του Γεναριού τις μέρες
και μεσημέρια κόκκινα, καυτά σαν την αλήθεια,
θερίζοντας της προσμονής μεσ' την ψυχή , τον βόγγο,
τ΄άγριο φαράγγι της σιωπής , το 'ριξα στους αγέρες.
Το παρελθόν , το μέθυσα με λησμονιάς ποτήρι
και τώρα ρείκι΄ αγριάμπελη , στολίστε το Φεγγάρι,
βάλτε γιορντάνι , στο λαιμό, το περιγιάλ' ακέριο
στο ρήγα οπ' αγάπησα , να βγει στο πανηγύρι.
Ήλιος να λάμψει και να 'ρθει, στ' άτι του να με πάρει,
πο'χει στα νέφια τ' αλαφρά , το πάτημά του στέριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου