Χρόνια και χρόνια , να σε βώ ψάχνω και περιμένω
σ' όλες τις στράτες της ζωής , σ' όλα τα μονοπάτια.
Έρχονται , φεύγουν , οι χρονιές , μα πάντα μόνη μένω
και κουραστήκαν , να κοιτούν, τόσες χρονιές ,τα μάτια.
Σε καρτερούσα , το χρυσό , για να 'ρθεις καλοκαίρι
κι ύστερα , και το κόκκινο , για να 'ρθεις , καρτερούσα.
Μα , τις στερνές ελπίδες μου τις σάρωσε τ' αγέρι...
Φύλλα φθινοποριάτικα - που μόλις τα κρατούσα.
Ούτε κι εφέτος , έντυσα γαλάζια την καρδιά μου.
Μ' αυτό το χρώμα τ' ουρανού , το λουλακί τ' ωραίο.
Μα δε θ' αφήσω , το χιονιά να 'ρθει . Παρηγοριά μου,
για πάντα , να σε καρτερώ , νικώντας το μοιραίο.
Θα 'ρθεις το ξέρω και θα 'ρθει , το χρυσοκαλoκαίρι.
Το καρτερώ και δε μπορεί , το κόκκινο θα φτάσει.
Τότε , στους δρόμους της ζωής , πιασμένοι χέρι - χέρι
θα ζήσουμ' ως και τις χαρές , που 'χουμε προσπεράσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου