Όλοι χρωστάμε μια αναπνοή που θα λείψει
Όταν οι καλές μέρες θα σβήσουν και θα ακουστεί η σιωπή
Να σχίζει τα υφάσματα που σαβανώνουν κάθε αισιοδοξία.
Με μονοκονδυλιά ξεγράφεται κι η μοίρα.
Ξέρεις πόσο ανθρώπινα
Κουπολάτες ιδρώνουμε στο τελευταίο ταξίδι;
Πως να τακτοποιήσεις το μέσα σου χάος;
Σου εναντιώνονται ακόμα και οι εαυτοί που έχεις:
Δύο, καημένε μου!
Όταν θα ξέρεις ν'αγαπάς οι άλλοι δεν θα θέλουν ν'αγαπάνε..
Δύο γενιές μετά όμως ξεγράφεται κι ο θάνατος' δεν έχει σημασία
Που υπήρξα, που υπήρξες, που ήμασταν
Ερωτευμένοι κάποτε
Με σώμα ζωηρό που έπαιζε
Μ' όλους τους αναμένους πόθους!
Δύο γενιές μετά η λησμονιά
Να'την , έρχεται , υπάρχει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου