ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ..

Εύκρατη συνείδηση - και προπαντός

εύκρατη αγάπη:

για τα μυστικά της γλώσσας…

Αυτής της γαλανής θρησκείας

που πνέει ούρια

χιλιάδες χρόνια-και μας ενώνει..

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ..

Ζάρια της μοίρας που ρίχνονται όταν κάπου αλλού σχηματίζει

μουσικές των φιλιών η χαρά

Μες από θραύσματα στο όνειρό σου και ξανά

ας ορίζεις εσύ το βασανάκι της θλίψης.

Έχεις νιώσει το χάος- και τώρα

πονάνε γύρω σου οι πραγματικότητες-

όπως να σκάζουν βόμβες..

Ιδρώνεις αίμα,

μελάνι καυτό-

σε τρώει η απελπισία.

Καρφώνεις εαυτόν στο δοκάρι του λόγου, νομίζοντας

θ’ αναστήσεις των λεξιλογίων το αρχαίο κουφάρι..

Και πράγματι!

ήμαρ-ημέρα φάος-φως ηέλιοιο- του ήλιου.. Προχωρά

μες τον χρόνο η λέξη-

Σαν νόημα που όταν ωρίμασε άλλαξε λίγο την μορφή του..

Εμείς

που στοχαζόμαστε λευκά και ξέρουμε

τι είναι μες τον χρόνο η υπεροπλία

θέλουμε να κρατήσουμε πιο ζωντανή ετούτη την ανάσα

των ψηφίων που ορίσανε

τα φιλοσοφικά χρυσάφια που μας κληροδότησαν σεβάσμιοι

γέροντες

που φέραν αξίες του ανθρώπου πιο ψηλά…

Η ΖΩΗ..

Η ζωή είναι άδικη- δεν θα την επαναλάβεις…

Φυτά στον ήλιο του καλοκαιριού, χόρτα

καμένα και σκέψεις

που μυρίζουν θυμάρι..

Στα χέρια τις κρατάς- μ’ ένα τίποτα

βάρος είναι-

Και μέσα σου η μέρα σχηματίζει

μουσικές σοφίες

γραμμένη ιερογλυφικά..

ΑΓΝΟΙΑ..

Εγώ που δεν ήξερα ότι τα πιο όμορφα πράγματα είναι

καμωμένα

από ύλη ανέμου

κράτησα ένα βράδυ στην αγκαλιά μου το σώμα μιας γυναίκας

φωτιάς

που χάθηκε το άλλο πρωί

αφήνοντάς μου

έναν κοφτερό πόνο και μιαν ανάμνηση από άγριο πόθο

παίρνοντας μαζί της

-σαν ένα φως που μου λείπει πια-

την σκέψη

όπως καρφώνεται μες την καρδιά του χρόνου…

ΠΟΥΛΙΑ…

Να καταλαβαίνεις μόνο την χαρά της ζωής και το φως

την ώρα που όλες οι φιλοσοφίες ξεγράφονται..

Καθαρότερο ένα χείλι που φίλησες-

Πορφυρό και ένδοξο ανοίγει

των άλλων κόσμων διάσταση..

Πουλιά σαν ριζικό ψυχής που φεύγει..

Πετούν χαμηλά, δεν γίνεται

να ξεκόψουν μονομιάς απ’ το χώμα..

Ζυμωμένα απ’ αυτό φτερουγίζουν

μ’ ένα αίνιγμα κομματάκι απλό…

ΤΟ ΦΩΣ…

Το φως ανθίζει σαν ένα δέντρο που το βρήκε η άνοιξη..

Μικρά μυστικά ρόδα σαν ολόχυμες ηλιαχτίδες λένε την ρώμη

του..

Μια σάλπιγγα εφόδου το φέρνει ψηλά-

Όπου γκρεμίζονται όλα τα σκοτεινά μέσα μας τείχη..

ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ..

Παράξενο που όλη την ζωή μου έχω μιλήσει φώτα σκοτεινά

και ψυχές που κλαίνε.

Ένα νοημάτων μάκρος που σαν το αρχίζεις δρόμο -μακριά σε πάει

μιας παράξενης θλίψης.

Και μετά ψάχνω μα δεν μπορώ να εννοήσω πως

η γη το ίδιο περιστρέφεται γύρω απ’ το πείσμα του ανθρώπου

η τρελή…

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ..

Σιλουέτα ευκίνητη που δρασκελά μέσα στην νύχτα έναν τόπο

φεγγαριού-

Γυναίκες περπατώντας αργά, κουτσομπολεύοντας τις άλλες

που την ώρα εκείνη ερωτεύονται κι αναστενάζουν

κάτω από πολλά σημαίνοντας φαλλούς.

Τώρα που το βράδυ προχωρά και μια μνήμη

δύσκολη μέσα μου ανάβει τσιγάρο να ξεχαστεί

στο νυχτερινό απαλό αεράκι..

ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ..

Όπως συμβαίνει μες σε μια φωτογραφία:

Πρόσωπα που διψάνε για έναν μνήμης έρωτα,

Σπίτια των άλλων εποχών, αυλές, τριαντάφυλλα

και μια μικρούλα λεμονιά που μες την θύμηση

ακόμα δίφορα ανθίζει..

Στα βράχια δίπλα στην ακύμαντη θάλασσα

γλιστρά ένας τεμπέλης γυμνοσάλιαγκας.

Παιχνίδια στα νερά και μια ευχή που έριξες

στα άπατα της θάλασσας σήμερα να σε συναντήσει.

Γελούσε η κοπέλα: ήλιους ολάνθιστους..

Ένα απαλό αεράκι έγραφε

μία παράξενη σονάτα

Στο στήθος του μεσημεριού- της ζέστας

έψηνε γλυκό ψωμί….

ΠΥΘΑΓΟΡΙΔΑ..

Τηρείς σιγή..

Πυθαγορίδα που το ξέρω θα εισέλθεις με την φρόνηση των λόγων σου

στην ευκτική ώρα των αποσπασμάτων της μέρας-

Θείος ο κόσμος σου!

Ελληνικά σου μυστήρια!

Δίκηρο, τρίκηρο: νόμος του δύο,

νόμος του τρία.

Χορεύεις όπως να χαιρετάς

τον κύκλο των αστερισμών που μέσα σου μιλάνε..

Ηθική που πλαταίνει αξίζοντας

Λόγων μεγίστων το απαύγασμα…