Μια στήλη φως του δειλινού
τη γρίλια μου περνάει,
όνειρο η μέρα πάει
και πίσω δε γυρνά.
Ανοίγω το παράθυρο
στον τελευταίο ήλιο.
Κόλλησε το βινύλιο,
σ' ένα ''ποτέ ξανά''.
Σαν όνειρο σ' αγάπησα
και πως να σε ξεχάσω.
Ποτέ μου δε σ' απόκτησα,
ποτέ δε θα σε χάσω.
Φεύγουν στα ξένα τα πουλιά
σαν εναέρια τρένα,
να παίρνανε και μένα
μαζί τους μια φορά.
Τις αλυσίδες τ' ουρανού
κάθε ψυχή ζητάει.
Στο σώμα δε χωράει
στα λόγια δε χωρά.
Σαν ουρανό σ' αγάπησα
και πως να σε ξεχάσω.
Ποτέ μου δε σ' απόκτησα,
ποτέ δε θα σε χάσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου