1η Χρυσηίδα - ΤΑΣΟΣ ΚΑΡΤΑΣ

λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων

για τίτλους που αρχίζουν να συμβαίνουν:

γυναίκα σε στάση φαύλης αναμονή

άκρατη ποζάρει στη δίνη της παρομοίωσης της-

κάποτε θα σταθεί και θα κλέψω τη δίνη του ίσκιου της

μέσα συθέμελη ζωή μετείκασμα θνητό

μικρό πράσινο επίνειο επιούσιας ομοιοκαταληξίας-

με υποτάσσει η πεμπτουσία των ανατροπών

επιθυμία ασέλωτη φοράδα με ύπουλη αφθονία αναρρίχησης

στα συμφραζόμενα χρυσής αντάυγειας ονείρου

λάμνει τη μεροληψία της εις το θεαθείναι των λέξεων

απ'το ένα σου αυτί φωνήεν δεικτικό

προσήκον κόκκινο ανοιχτό ανάσκελα προσήκει

πεταλίδα στην αφάνα παλίνδρομου βράχου

πλην ο αφαλός της μοναξιάς υποτελούς αιδοίου

ομοιοπαθητική αναμόχλευση κόκκινης πεταλούδας των αγρών

με τα φτερά της καστανιέτες στο χορό των λουλουδιών-

όποιος μαπάινει στο μίσχο του ποήματος γυμνός

θα φτάσει στο σμαράγδι του το υπονοούμενο

στην προσωματική περίοδο του ποιήματος

δεύτε πολύπλαγκτον σπασμό λαξευμένο πολύτροπα

σε φλοίσβο αυτοσαρκασμού σιωπής που σεργιανίζει

με τις φτερούγες της κραυγής της ανοιχτές

στον τρύπιο ουρανό υπαινιγμοί παλίρροιας

γυμνό σύρμα θάλασσας πουλιών

κάθε τρεις και τόσο μ'άλλο στιχοπουκάμισο

στ'αυτόφωρο "μου λείπεις"ποίημα

στιγμές με τη λάμψη της αστραπής

λάμνουν τη μεροληψία τους εις το θεαθείναι των λέξεων

φτεροδύναμες σπονδές νεύοντας "εις πέδον κάρα",

οιωνοί με τις φτερούγες της κραυγής τους ανοιχτές

κι ένας ουρανός πρίγκηπας βασιλιάς των χορευτικών της λίμπιντο

όμως σ'αυτό εδώ το ποίημα διασχίζει κάθετα

αρμενίζοντας όλες τις ευκτικές στιγμιαίας νοσταλγίας

δούρειος χρησμος, δεσμώτης στον ίλιγγο της σκιάς των λέξεων