Να, που πρέπει να γράψω λίγες γραμμές… Λάκης Φουρουκλάς

Να, που πρέπει να γράψω λίγες γραμμές…
για να συμπληρώσω ένα κενό.
Κενό χώρου; κενό χρόνου; κενό αέρος;
Α, μπα το τελευταίο δε γεμίζει με τίποτα.
Ίσως οι λέξεις να μην είναι αρκετές.
Ίσως και να μην είναι οι σωστές.
Ίσως και να μην είναι καιρός για ίσως.
Όλα τρέχουν:
τα αυτοκίνητα, οι άνθρωποι και
τα άλλα ζώα,
το κενό που ζούμε μα τόσο αγαπούμε.
Μαζί μ’ αυτά τρέχει και η μοναξιά,
ψάχνει για ένα χαμόγελο,
προσπαθεί να βγει απ’ το κλουβί
όπου την έχουν εγκλωβίσει,
όλοι εκείνοι που είναι πολύ βιαστικοί
για να ’ναι μόνοι και ως εκ τούτου
είναι πιο μόνοι απ’ όλους.
Κάπου ανθίζει ένα μοναχικό λουλούδι,
αλλά, ποιος έχει χρόνο να σταθεί να το κοιτάξει;
Μόνο του θα ανθίσει και θα μαραθεί
όπως και τ’ αδέλφια του χρόνια τώρα, και
κάποτε θα πεθάνει,
αλλά θα πεθάνει μες στην ομορφιά,
όπως και έζησε,
όπως και δεν έζησαν οι ανθρώποι,
οι πολύ βιαστικοί για το τίποτα.