Ο δρόμος μαύρος
Να καταλήγει σε χάλασμα
Και κει σε πηγάδι να πέφτει
Κρεμασμένα όνειρα σε γκρίζες κλωστές
Το νερό παγωμένο
Κρύσταλλο οι σκέψεις
Δεν τολμάς ανάσα να πάρεις
Η άνοιξη απέχει.
Το φθινόπωρο ξέρανε τα βλέφαρα
και τα ‘ριξε σα φύλλα στο χώμα.
Τα λάσπωσε η βροχή
Τα σάπισαν τα λόγια σου
Κι ο χειμώνας πια βαρύς.
Στους -12 υπό του έρωτα..
Ούτε κι ο θάνατος δεν ζει
σε τέτοια παγωνιά..
2 σχόλια:
H αλήθεια είναι πως πρώτη φορά μπαίνω εδώ μέσω μιας φιλης που με ενημέρωσε.
Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.
Μέσα από αυτες τις λέξεις μου σας γνώρισα και γω με τη σειρά μου.
Καλη σας μέρα
Kαλή σου μέρα Μαρία μου.
Γράφεις υπέροχα καλή μου, με συγκίνησε τόσο το ποίημα σου!
Τελικά η ποίηση μπορεί να μας ενώνει !
Να έχεις μια όμορφη μέρα
Δημοσίευση σχολίου