Tο πηγάδι - Γιώργος Πύργαρης

Μα αυτός αλλού.
Με μάτι ψηλαφίζει υγρό
ανασασμούς των στίχων του
στη πόλη του βλέπει
όσα στους άλλους
παντοτινά θα μείνουν κρυμμένα

-πότε στήθηκε και πώς το κάθε ποίημα
την ανέχεια που δένει τα θεμέλια
την χρόνια περιφρόνηση των ζωντανών
άφαντους πόθους
χάδια

τελειωμένα λόγια και χαμένα πρόσωπα
που παίζουν κρυφτό πίσω απ’ τους κίονες
και απαλά αεράκια που ανεβαίνουν τις σκάλες
ενώ τρίλιες πεθαμένων πουλιών κουβαλούν
και μυρωδιές
από παλιές αγαπημένες Κυριακές-

…………………

Μ’ αυτός αλλού.
έκπληκτος
πώς τον αποστέγνωσε μια τέτοια πόλη
μια άϋλη πόλη
πόσο ύπουλα του ρούφηξε το αίμα

Αλλού.
Στο μαύρο της πόλης του τρομαχτικό πηγάδι
του παλαιού του χέρσου τρομαχτικό πηγάδι
που γύρω του έχτιζε μήπως το εξαλείψει

μα τώρα νάτο πάλι σκοτεινό
που σιωπηλά του γνέφει
από τη πόλη που ύψωσε
να τον αποχωρίσει…