Απόψε η ψυχή μου δεν είχε φαντασία
στο λυκόφωτο ολοσχερώς αφέθηκε
φαντάσματα και ξωτικά ερωτεύτηκε
και κοιτώντας το φεγγάρι άκουγε
την ανάσα των δέντρων γερασμένη
των φύλλων τραγουδιάρικο το θρόισμα
την έκρηξη απ’την σταγόνα
σαν έπεφτε στο χώμα...
Οι ψίθυροι του δάσους προκαλούσαν δέος
ταξίδια σε μύρια παραμύθια
δίχως σκόνη μαγική για βοήθεια
με μόνο φόβο μες την νύχτα
ένα φεγγάρι να λέει την αλήθεια
τους ίσκιους κουνώντας τριγύρω
σαν δείκτες για τον χρόνο
που σου έχει απομείνει
μέχρι ν’αρχίσουν και πάλι να ξυπνούν
στο φως το βαρετό...
οι βαρετοί πολίτες γήινοι.
2 σχόλια:
απόψε η ψυχή να τη φωτίσει το σκληρό το φως του φεγγαριού αφέθηκε για να το ζήσει το φεγγαρένιο τ' όνειρο δίχως περικοπές! και θύμιζε παραμύθι με κακές μάγισσες, με δέντρα που μιλάνε, με λυγμούς δυστυχισμένων ανθρώπων.. αυτό το παραμύθι, μα στ' αλήθεια αναρωτιόταν το πρωί σαν ξύπνησε... ήταν όνειρο? και αν δεν ήταν? που χάθηκαν τα δέντρα, το φεγγάρι, του ανέμου το ψιθύρισμα..
όμορφη η γραφή σου, σου εύχομαι καλό βράδυ
Πολύ ωραίο το μπλογκ, με δυνατή ποίηση!
Θα χαρώ πολύ αν έρθετε να δείτε το ιστολόγιό μου (μόλις το ξεκίνησα).
Theo
Κουριτίμπα - Βραζιλία
Δημοσίευση σχολίου