Φτερά έχει η νοσταλγία και τρέχει,
χιονάτη πεταλούδα παίρνει γύρη,
από λούλουδα, αγκαλιές, φιλιά, πριν γείρει,
σε κάποιο ανθάκι ξέψυχη σα βρέχει.
Ένας κήπος είναι η ζωή, και έχει
ο Σποριάς και πίκρες, και χαρές να σπείρει,
καλότυχοι αυτοί, που σαν ξεσύρει,
η ψυχή από τη πίκρα, τη χαρά απαντέχει.
Κι αν πλιότερο βυθιέται στο χειμώνα,
θάρθει η στιγμή που πάλι ξανανθίζει,
κι ολόγλυκα πλανιέται στον ανθώνα.
Σε δρόμους χρυσοκέντητους σκορπίζει
φως, π΄ως χτές τριγύρω ήταν σκοτάδι,
κι όλο προσηλιακά τυλίγεται σα χάδι.
Αριστομένης Λαγουβάρδος
από την ποιητική συλλογή
«Το τέλος της αθωότητας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου