Εκκωφαντικές σιωπές
σε σαρκία τυλιγμένα
στο σκότος της μοναξιάς.
Βεγγαλικές εκρήξεις
μέσα απο χαραμάδες
ταραχωδών αναπνοών,
τγν ώρα που ένα χαιρέκακο σκοτάδι
κηδεύει το φώς
πάνω σε ματόβρεχτα άστρα
με γηραιές διαθέσεις.
Σαρκία που ψάχνουν την ελπίδα
ενός έρωτα μέ,ρι θανάτου
αγνατεύοντας απο την πλώρη
ενος λυπημένου φεγγαριού.
Μα η απουσία
γίνεται πιο χαρωπή
στο λυκαυγές όταν χαράζει.
Τότε, που οι άγγελοι
μαζεύουν τα ξεστρατισμένα άστρα
φυλαχτά για της ασύμμετρης μέρας
την άτεκνη λήθη.
Γι αυτό σου λέω...
Στο Θαυματοποιό Φώς
θα αποθέσω τις ενοχές μου.
Κανένα έρεβος
να μην μου τις φοβίζει.
(Aπό τη συμμετοχή του Τάσου Σταυρακέλη
στο Ανθολόγιο Ποιήσεως των Εκδόσεων Όστρια.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου