Μας σκοτώσαν την άνοιξη
και η αγάπη έγινε για μας άγνωστη χώρα
Η νύχτα μας πονάει πιο πολύ
γιατί έγινε άγονη γη
και δεν γεννάει πια όνειρα
Η σκέψη μας σεργιανίζει
σε χαμόγελα και τρυφερά βλέμματα,
σαν τα σκυλιά που γυρνάνε
από αγκαλιά σε αγκαλιά
ζητιανεύοντας λίγα χάδια
Η καρδιά μας πολιορκημένη απ’ τον θάνατο
κι η θάλασσα συνέχεια άγρια και φουρτουνιασμένη
σαν να μας μισεί
Τα αυτιά μας δεν ακούν τίποτα πια παρά μόνο
το ποδοβολητό των βασανιστών
και τον ήχο απ’ τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης
Στον πόλεμο ο έρωτας πεθαίνει
μαζί με την αλήθεια
Το σώμα του κείτεται άψυχο στις πλατείες
και ο ουρανός γίνεται κόκκινος απ’ το αίμα
Και είμαστε εμείς που πρέπει να αναστήσουμε την άνοιξη
...
Πηγή : Χειμερία νάρκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου