Άφησε με να πιω.
Σκοτώνοντας πικρίες
ανασταίνω χαμόγελα.
Λυγίζω το γυαλί,
τα κάγκελα ραγίζω
κι όταν χάνω το έδαφος,
νέο έδαφος χτίζω.
Άφησε με να πιω.
Καταραμένη παραίσθησης φιγούρα,
θα σε μεθύσω με δάκρυα και σένα,
με μελαγχολίες δίχως γιατροσόφια.
Μαζί θ'αδειάζουμε κούτες με ποτά
και σακούλια με ψυχοφάρμακα ατόφια.
Φυλάξου.
Απώλεια, θα προκαλέσω,
κέντρου βάρους στη συνείδηση.
Οχτάρια μέθης στις τύψεις.
Ζαλισμένες οι Ερινύες
θα μοιάζουν με νεράιδες
μέχρι το χαμένο τους Εγώ
ν' αποκαλύψεις.
Κι έπειτα
τα οχτάρια θα γυρίσουν
στην γνώριμη ευθεία τους γραμμή.
Το άπειρο από καιρό κατάντησαν
σ' έναν παλμό από καρδιά νεκρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου