ΕΛΕΓΕΙΑ - Χριστόφορος Τριάντης

Σαν θαύμα  -κάπως ωφέλιμα -

άλλαξαν τα σκηνικά του χρόνου

κι απόμεινα εσένα να προσμένω

ένα δειλινό τ’ Απρίλη .

Στις λεωφόρους των ονείρων ,

οι δήμιοι απίθωσαν τα ικριώματα ,

σαν οδοστρωτήρες που το φως

πληγώνουν  .

Τιμωρίες αναλαμβάνουν

οι προστάτες των εμπόρων ,

για τους αναβάτες των αστεριών,

εκτελώντας άνωθεν διαταγές .   

Και στις παρυφές της χλωμής θάλασσας ,

οι ψευδοπροφήτες από καιρό έχουν  ετοιμάσει ,

τα αποσπάσματα των εκτελέσεων

δίχως - καν - να με ρωτήσουν

( εμένα,  τον ελαύνοντα ονειροδρόμο) :

ποιο τέλος προτιμώ !   

Σκυμμένες στα επεισόδια της τύρβης ,

οι υπηρέτριες των ηδονολατρών

εξαγγελίες επιείκειας εκσφενδονίζουν

« Μα ονειροδρόμε  θέλεις αθώα αγάπη

που την τάξη του κόσμου  

συνταράσσει  ! »

Ε , δικαστές των χρονικών προδιαγραφών

και των καταστάσεων της ηδονής ,

από παλιά μοιράζετε καταδίκες θανάτου  

στους στοχαστές.

Το ορθόν υπερασπίζεστε,

για να θριαμβεύει ( αιώνες ) 

στους  μικρόκοσμους  τής πλήξης .  

Φόβος υπάρχει ,

μη δηλητηριαστούν οι ζωές

των οστεοφυλάκων σας ,

κι αλλοπρόσαλλα παιχνίδια

αρχίσουν στα θέατρα της  ευτυχίας.

Συνήθεια έχουν οι

τιτλούχοι  του κόσμου ( από φόβο)   

να λογοκρίνουν : χαρά και θλίψη .

Κι εύκολα να τις αμαυρώνουν  ( άλλες φορές )

στα νοσοκομεία των ελπίδων.

Άκυρη δωροθεσία για τους εξορίστους

των υψιπέδων της σοφίας  .

Μα , οι θεματοφύλακες 

της ηθικής έχουν ρόλο σοβαρό  :

την Αλήθεια  να δολοφονούν  ,

στις πλατείες και τις οδούς  της χυδαιότητας  .

Κι άλλο δεν πια συνταιριάζουν ,

παρά του θανάτου τα σήματα

με τις προστυχιές των τιποτένιων .

Και μετά τα παρατάσσουν

να βυσσοδομούν  

στους δρόμους της ανίας ,

σαν κύμβαλα  μεγάλων στιγμών

του ορθολογισμού .

Ε,  αφήστε και μια μικρή

( μα το Θεό ) ευκαιρία ,

το έλεος τής αγάπης

ν’ αποδεχτείτε …

Σαν ευλογία μιας σύντομης αρχής

που φέρνει ελάχιστες χαρές

και μεγάλες σιωπές

στη μάζωξη της ομορφιάς .

Γιατί σαν το τέλος ξημερώνει ,

εκείνη  τη φωτεινή νύχτα ,

δεν μένει άλλο χρώμα

στα νεκροκρέβατα του χρόνου ,

μόνο το λυκόφως

των λέξεων και οι μανδύες των επιθυμιών .

Δύσκολες οι νύχτες της αγάπης ,

πλάι στις φράσεις

της - χιλιοειπωμένης - ιστορίας των ανθρώπων.

Κατάρες γίνονται

που οι δαίμονες  τις ρίχνουν

στην καρδιά ,

σαν νεκρές πυγολαμπίδες .

Ω !  άλλο δεν ζητώ παρά το χάδι

που  της αθωότητας το παραθύρι

διάπλατα  ανοίγει.  

Ένα χέρι που του έρωτα το ορυχείο  σκάβει

απαλά σαν τη σιγανή βροχή .

Και στοχασμούς :

στην άκρη της θάλασσας ,

στις άκρες του δειλινού ,

στις  άκρες του πάθους …