ΛΕΥΚΟΙ ΛΥΚΟΙ - Χριστόφορος Τριάντης

Στον δρόμο με τα  πληγωμένα δέντρα

σωρός μαζεύτηκαν οι πέτρες

της μνήμης.

Στις άκρες τους σκουριάζουν – αιώνες –

οι ψυχές των σκοτωμένων

( άτιτλο επεισόδιο των Ωρών) .    

Και ψηλά στα μαντριά του πένθους

οι λυγμοί της θλίψης καρφώνουν

τους  προσκυνητές , καθώς πορεύονται

για να προσευχηθούν στο Φως .  

Μα , οι αρχηγοί τους  έχουν

στις πλάτες τους στερεωμένα

κοντάρια  με ακτίνες λέξεων και συναξάρια

αγιασμών .

Σημάδια άφθαρτης απόλυσης ψυχών

στις ζυγαριές της Νέμεσης .

Στις παρόδους , οι κύκλοι του χρόνου

αλώβητοι μένουν  απ’ το πεπρωμένο

( λύτρωση των στιγμών ),

μνημεία βαθιάς χαράς

για τους πανηγυριστές του φωτός . 

Να , στα ματωμένα καλντερίμια

οι προπομποί φτάνουν – γρήγορα -

και στις πύλες των αόρατων πολιτειών

στεφάνια αιωνιότητας κρεμούν,

ασπίδες που την τύχη εξορίζουν

να μην μολύνει την αρετή .

Στα βουνά της φωτιάς

λάμπουν  τα νεογέννητα σύννεφα,

φρυκτωρίες χρωμάτων  

στους ορίζοντες τής ομορφιάς . 

Από μέσα τους προβάλλουν  οι λευκοί λύκοι ,

την πομπή χαιρετούν ,  

δίχως φόβο κι αρνήσεις .

Φύλακες είναι –πια- των πορευομένων

σαν ανεβοκατεβαίνουν

στα ξωκλήσια των αστεριών

και της αλήθειας .