Κοντά στο τέλος της ιστορίας
μπορούσα να αντικρύσω τη λαίλαπα να μαίνεται
στις κορυφογραμμές. Και τον αέρα,
σαν γκρι πέπλο να εκτινάσσεται
στον άπειρο χώρο. Σαν πλοίο φάντασμα,
να καταποντίζεται από τα νέφη του καπνού
στην πύρινη θάλασσα της λήθης.
Προσπάθησα σκληρά να ολοκληρώσω την ιστορία
πριν να είναι αργά. Δεν ήμουν γενναία.
Μπορούσα να δω τη σκιά μου στο έδαφος
σαν αναδυόμενο καπνό. Σκέφτηκα να φύγω, μα
δεν μπορούσα να αφήσω τη σκιά μου μόνη.
Όμως η λαίλαπα σε λίγο θα με προσπερνούσε...
Δεν περίμενα το τέλος της ιστορίας.
Η ιστορία έμεινε ημιτελής
σαν εγχάραγμα της μνήμης στο συνειδητό μου,
μια μυθολογία αγιοποιημένη από τα χθες,
υπαινιγμοί ανυπαρξίας, ψίθυροι δίχως τέλος.
Μόνο η λαίλαπα εξακολουθεί να μαίνεται, καθώς οι στάχτες πέφτουν
από τον ουρανό, καθώς και ο ωκεανός μετατρέπεται
σε σκόνη κοσμική και σε κρυστάλλινο αφρό ομίχλης.
Βασιλική Δραγούνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου