Αχ!
Που να ναι άραγε τώρα τα χέρια εκείνα
Οι αγκαλιές
Η σπίθα που άναβε τη φωτιά
Η αγάπη που γλύκαινε το είναι μας
Τα αυθόρμητα φιλιά
Τα ανέγνοιαστα χαμόγελα
Οι άσκοπες περιπλανήσεις
Οι μέρες οι χαρούμενες
και ας ήταν οι ώρες λίγες
Αχ! Πού να ’ναι εκείνες
οι απέραντες δυνάμεις
που μας κυβερνούσαν τα βράδια
την ώρα που τα σύννεφα ταξιδεύανε
στου φεγγαριού τη χάση
Κι εμείς ξαπλωμένοι στο ακρογιάλι
κουρνιασμένοι στη σιγαλιά
σκεπασμένοι με αστραφτερά αστέρια
Κεντούσαμε τα όνειρά μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου