Αν η στάθμη του νερού
συνεχίσει να ανεβαίνει
θα πρέπει να ανοίξω
μια τρύπα στην οροφή
για να ξεφύγω.
Οι φακός δείχνει
μερικές καρέκλες να επιπλέουν
σε σχηματισμό
στο δρόμο τους για το κλιμακοστάσιο.
Το νερό είναι μαύρο-γκρι
και δεν κάνει θόρυβο καθόλου.
Η όλη σκηνή φαίνεται
σαν τα απομεινάρια μιας γιορτής
που κατάφεραν να επιζήσουν
από τα συντρίμμια
και να δραπετεύσουν σαν τα όνειρα
μέσα από τρύπιες στέγες.
Προσπαθώ να σκεφτώ
μια προσευχή.
Καμία τύχη.
Ότι μου έχει απομείνει
είναι το όνομά σου.
Και δεν θέλω καν
να προσπαθήσω να το πω.
Βασιλική Δραγούνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου