Μη με ακούς
θέλω να με προσέχεις όταν δε μιλώ
όταν οι λέξεις στη σιωπή
παίρνουν μιαν άλλη σημασία
ενίοτε δήθεν ανύπαρκτη
όπως το χαμόγελο της πεταλούδας
Mια φτερωτή πολύχρωμη θλίψη
στο άνθος της ηλικίας της
Αλλιώς μας συνήθισαν.
Σε μια γλώσσα κοινωνό,
με σωθικά που λιώνουν
σε λανθασμένες διατυπώσεις.
Μη μ' αγνοείς όταν δε μιλώ.
Όταν εικόνες φέρνω στο νου μου.
Γιατί οι λέξεις λάμπουν
στο γόητρο του ήλιου
και θολώνουν τα νερά
στη γοή της βροχής
μα ακίνητες στέκουν, ισχνές,
στο συμ-πέρασμα του χρόνου
Θυμάμαι,
άρα υπάρχεις
...
Nίκος Απόμακρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου