Ο ιδρώτας χάθηκε
στο ξερό χώμα .
Οι θρήνοι μαράθηκαν
απ τη σιωπή
κι οι μνήμες
πληγώθηκαν απ’ τον ήλιο.
Τα χέρια μάτωσαν
σαν έκοψαν
τ’ αγκάθια της λησμονιάς.
Στα ρήγματα τού τέλους,
τα δάκρυα ανταμώθηκαν
με τους πόθους
και τα όνειρα ξέμειναν ανεκπλήρωτα,
λόγω συνθηκών
κι ημερολογίων.
Ω , μάνα ,
τι ήταν ο κόσμος τελικά,
παρά ένα θρόισμα
που ασήμωσε ( για λίγο )
τις γέρικες μυγδαλιές.
Κι ένα πρωινό
ξύπνημα στα μάτια
των παιδιών,
που ‘σβησε το δειλινό …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου