Ακριβή μου πέτρα
τα μεσημέρια που προσαγορεύει ο ήλιος την σκληράδα σου
το χιτώνιο σου καίει σαν βάτος της ερήμου
ονομαστή
στις παρυφές της νύχτας σπιθίζουν
οι καρδιές των αστεριών κι ο νεφεληγερέτης
Δίας λαχταρά την κόρη την ευπλόκαμη
τίμιο ξύλο ιππεύει το φεγγάρι
τα τριζόνια αλαφροπατάνε πάνω στα φύλλα της νοσταλγίας
πηγαινοέρχονται οι μαυροφορεμένες
γερόντισσες μες τα σοκάκια της απάνω πόλης
η Λέσβος πλέει επί των υδάτων
του Αρίωνα οι μουσικές διασφαλίζουν
επουράνιο φως
α ψυχή μου που λυτρώθηκες μες το αλώνι της αυγής
κάτω από την σκεπή των πλατάνων
ανάταση φέρουν οι ορίζοντες
η κάθε λέξη χλιμιντρά βαυκαλισμένη
λέω τις εκδοχές του μύθου που έζησα
κυνήγησα κι εγώ το χρυσόμαλλο δέρας
στην σκήτη των ανέμων
κάτω από την κάθε συλλαβή της νύχτας
αγρυπνά και είναι μανιφέστο της φωνής η παλικαριά μου
ζω το μυστήριο των φωνηέντων
ως το κρυφό κύτταρό μου..
1 σχόλιο:
Κι εγώ που έλεγα πως με ξέχασες! Ευχαριστώ! Να με καλέσεις κάποια στιγμή στο τηλέφωνο γιατί το έχω χάσει το νούμερό σου. Το ζήτησα κι από τον Νίκο αλλά πού; Ελπίζω να περνάς καλά!
Δημοσίευση σχολίου