Όλοι μας κρύβουμε
ένα κλουβί στην ψυχή.
Κάθε Κυριακή
το βγάζουμε στο μπαλκόνι
του σπιτιού μας
γυαλίζουμε
τα συρμάτινα παράθυρά του
και περιμένουμε το πουλί
που θα δεχτεί
να ζήσει στη σκλαβιά
όπως την επιφυλάσσει
η αυτάρεσκη επιθυμία μας
για επιβολή
πάνω στα σώματα
των εθελοντών της βροχής.
Δεν έχουμε πρόταση
αποκατάστασης
δεν θα τολμήσουμε
να αποτανθούμε
στο μάτι του κυκλώνα
και να μπολιάσουμε με φως
τους νοσταλγούς των συμπτώσεων
που απαριθμούν
τις φυγόκεντρες δυνάμεις
και μετρούν την κυριαρχία τους
στα υπόγεια
της ζωής των πλασμάτων
με τα ακρωτηριασμένα όνειρα
και τις ευνουχισμένες συνειδήσεις
μέσα από τους παλμούς της φωτιάς
του αιώνα των απυρόβλητων
καθώς αναδύονται
από την κρίση του χρέους.
Δεν έχουμε δύναμη φωνής
για να απευθυνθούμε
στους πληβείους της νύχτας
όταν
η μοίρα επιτάσσει
να πούμε όχι
στο προπέτασμα καπνού
που τυλίγει
την υποταγή των ταπεινών.
Η έκπληξη δεν είναι αρεστή
στους υπόλογους
των θυμάτων της απώλειας
ιδιαίτερα
όταν οι συνθήκες υιοθεσίας
της φθοράς
γίνονται αδιαφανείς.
Όλοι μας κρύβουμε
ένα κλουβί στην ψυχή.
Κάθε Κυριακή
περιμένουμε το πουλί
με τα πολύχρωμα φτερά
που απεικονίζουν
την υποβόσκουσα υποκρισία
των καιρών
και επικροτούν
την απόδραση της σκέψης
στον καθαγιασμό της εξουσίας.
Είναι το πουλί
που θα σταθεί
στον εξώστη
της αδηφάγας ορμής
των καιροσκόπων
όπου η πλάνη της δύναμης
μεταλλάσσεται
σε παγίδα σκλαβιάς.
Οι περιστάσεις
το απαιτούν.
Ας βάλουμε λοιπόν
το χέρι στην καρδιά
κι ας ανοίξουμε επιτέλους
το κλουβί.
Γιατί
αν το πουλί που περιμένουμε
δε φανεί
ίσως τελικά
μπούμε οι ίδιοι μέσα
για να δικαιώσουμε
αυτούς που στοιχημάτισαν
πάνω στο γεγονός
της αυτάρκειας
της ύπαρξής μας.
Είναι οι δυνάστες μας
οι τζογαδόροι
της ελευθερίας
της βούλησής μας.
Ποντάρουν στον άσσο
τη στιγμή
που τα μονοπάτια της προσμονής
δεν επιδέχονται αμφισβήτηση
κι εμείς κουβαλάμε τον ρήγα
σε μια πτυχή της υποτέλειας
στους χώρους που αναπτύσσεται
το φάντασμα της παλίρροιας
των τελάληδων της ανοχής.
Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου