Απέραντη, τρομερή νοιώθουμε λύπη
που η ανθρωπότητα θα χαθεί
αγναντεύοντας τις εικονικές θάλασσες
και ενός καιόμενου άστρου την αντιλαμπή
Καθόμαστε σε μια απόμερη αμμουδιά
ενός αφιλόξενου, ζοφερού πλανήτη
και τη ζεστασιά νοσταλγούμε του ήλιου μας,
τη δροσιά των δέντρων και τις φυλλωσιές
Μακριά βλέπουμε μια περιοχή θυελλώδη
σα δέσμη θυμώδη του νου
και στιβάδες αέρια να αλλάζουνε σχήματα,
κάθε μορφή να γεννά καινούργιες χιλιάδες
Όσο μακριά κι αν ταξιδέψαμε,
ποτέ δε μάθαμε τι υπάρχει πέρα από μας,
πέρα από την πραγματικότητα και τα επίπεδα
μιας ασύλληπτης μοναξιάς
Αόρατοι κρύσταλλοι, αόρατες λάμψεις,
μικρές μόνο του πνεύματος ανταμοιβές,
για τη ζωή που ξύπνησε χωρίς να γνωρίζει,
αν υπάρχει ο κόσμος ή αν είναι μια πλάνη
...
Πηγή:Αλκιβιάδης Μαλλίδης
...
Δείτε το βίντεο ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου