Λαβωμένες Ανάσες... - Δημήτριος Καρπέτης

Τα ταπεινά και τ' ανθρώπινα

που έχουν δέσει την ψυχή μας

στα φύλλα τα μαβιά

κάποιο γκρίζο χάραμα,

προσπαθούν να κρύψουν

την αδέσποτη γύμνια τους

απ'τα μάτια των χυδαίων.

Παραδομένοι στην βέβηλη ευτυχία ,

στην ηχώ της αποπλάνησης,

στο σφιχταγκάλιασμα του άγριου πόθου,

σφαλίζουμε τη σάρκα μας

ατενίζοντας το νόημα της ζωής.

Μείναμε χωρίς φτερά,

λαβωμένες ανάσες

σε μια αμμουδιά του φεγγαριού.

...

Carpe