Η νύχτα
βαραίνει τις καρδιές
των αθώων
σαν μια παλλακίδα
που βγαίνει
μέσα από τις σελίδες
του αραχνιασμένου κρεβατιού
της λήθης
για να ξεπροβοδίσει
κουνώντας το μαύρο της μαντίλι
τους τελευταίους λαμπαδηδρόμους
της φθοράς
στο κατώφλι των χαμένων ερώτων.
Ένα ξαφνιασμένο νυχτοπούλι
φτερουγίζει τρομαγμένο
καθώς αντηχούν
στο πλακόστρωτο της προσμονής
τα βήματα του χρόνου
προπομποί ατέρμονων στροβιλισμών
ανυπόμονων δεικτών
πίσω
από τους κρυστάλλινους ιριδισμούς
αβέβαιων ρολογιών
προσκολλημένων στη βούληση
δισυπόστατων φαντασμάτων
εθισμένων στην απόρριψη
της αλληλουχίας των στιγμών
στον αστερισμό της ζωής.
Πίσω
από τα σφραγισμένα παράθυρα
οι ιστορίες
εξελίσσονται όπως πάντα
κοινότοπες
ενώ η σιωπή
απονευρώνει τον ήχο
σε κλειστά δωμάτια
όπου μυστικές αναθυμιάσεις
βρίσκουν διέξοδο
και δραπετεύουν
από ανοχύρωτες χαραμάδες.
Οι λέξεις δυνάστες
έρχονται και παρέρχονται
στους συνειρμούς
ευφάνταστων ποιητών
που αρέσκονται
σε ανώφελους καλλωπισμούς
αγνοώντας το μέγεθος του πόνου
μετουσιωμένο
σε εμμένουσες συσπάσεις
στο πρόσωπο του εγκλεισμού
στην αναπόφευκτη φυλακή
της πλάνης.
Ριψοκίνδυνοι παίκτες
έριξαν τα ζάρια
στο τραπέζι της έκπληξης.
Όλοι τους
έφεραν άσο και δύο.
Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου