Ριγμένες Άγκυρες - Δημήτριος Καρπέτης

Σφίγγεται η καρδιά 

μες στο σκοτάδι.

Σαν να μη προσμένω 

τίποτα άλλο πια.

Ριγμένες άγκυρες

   

να θερίζουν τις ριπές 

των κυμάτων.

Μια φθορά που απλώνεται

και αγκαλιάζει τα ξέγνοιαστα όνειρα.

Άγκυρες που λικνίζονται

στο άγνωστο.

Στο μαύρο φόντο του βυθού

σφηνωμένες στην άμμο,

σιωπούν, αγνοώντας

τα χρώματα της ζωής.

Ο ήχος του νερού

κυλάει γύρω τους 

το νήμα του χρόνου.

Ριγμένες άγκυρες ,

αλυσίδες που κρατούν

τα φωτεινά φεγγάρια

αιχμάλωτα πια,

στους σκουριασμένους κρίκους τους.