Μισό το φεγγάρι σκαπέτησε από τις καλαμοσκεπές.
Χαρούμενη η Μήνη που έχει συντρόφευμα ακριβό ένα λαμπρό αστέρι, συνταξιδιώτη της.
Το φως τους της νυκτός τα πέπλα περιχέει
και με στοργή αγκαλιάζει την γη,
που ο ηλιάτορας άσπλαχνα αρνήθηκε.
Μπροστά μου σκοτεινή απλώνεται η θάλασσα.
Το απαλοφίσβισμα μάρτυρας της ύπαρξής της και μια σειρά από αρμυρίκια,
που αφήνονται ερωτικά στης Αύρας τούς ανασασμούς.
Στο βάθος του Λεπάντο οι βουνοσειρές
μεγαλοπρεπείς υψώνονται
και θωρούν της πόλης τα φώτα ως εισβολείς στης Φύσης την αρμονία.
Κι εγώ, κουρνιασμένη σε μια σχισμάδα του βράχου,
αφουγκράζομαι της σιωπής τα πατήματα και σεμνύνομαι τούτη την θεϊκή σύναξη σκότους, αρμύρας,φεγγαρόφωτου και μελωδίας των γρύλων.
Είναι τόσο ιαματικά, μακριά από των ανθρώπων τους βέβηλους ήχους!
Αρετή Γουργιώτου
" ΛΥΔΊΑ ΛΊΘΟΣ "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου