Νύχτωσε στις καρδιές των ανθρώπων,
μια μεμβράνη να καλύπτει
τις διόδους τους.
Συλλέγουμε την απόγνωση,
τις στάχτες των ονείρων μας
αράδες της ψυχής τα αναχώματα.
Τα άγρια κρίνα ξεψυχάνε αργά
περιμένοντας τη βροχή
στα ξεραμένα χώματα.
Μέσα στο σκοτάδι
καιροφυλαχτούν οι καιροί
ν'αδράξουν της καρδιάς το κόσκινο.
Ο πόθος στέγνωσε,
το ασήμι χλώμιασε,
μια ομηρία ψυχής
μέσα στο πελώριο αύριο.
Στο μαύρο φόντο που θεριεύει
η ψύχη μας ψηλαφίζει
τα ίχνη της ελπίδας,
αγκαλιάζει διστακτικά
το φως του ήλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου