Καμβάς - Δημήτριος Καρπέτης

Κεντημένα στον καμβά τ'ουρανού

    τα πορφυρά φεγγάρια.

    Καμιόνια φορτωμένα

    με τους μόχθους μας

    κυλούν στις ράγες της ζωής.

   Χάρτινοι κόσμοι

    αδειάζουν πάνω μας

   τις τελευταίες αγκαλιές.

   Εξανεμίζομαι σαν φιλί,

   σαν κηλίδα νοσταλγίας

   πεταμένη στο πάτωμα.

   Απαλύνω τις στιγμές αιμορραγώντας,

   περπατώ πάνω στα ρίσκα των χρόνων.

   Παλεύω με το μαρτύριο

   μιας επανάστασης ξεχασμένης,

   καθώς στενεύουν

   οι κόρες των ματιών μου.

   Χέρια κεντημένα

   με αίμα ονείρων απλωμένα,

    αναζητούν με υπομονή

   τα σημάδια της πάλης των σωμάτων μας,

   χρώματα χρυσά στον ουράνιο καμβά.