Λευκό μαργαριτάρι - Τρυφωνόπουλος Φώτης

Εσύ.
Ένα  κοχύλι που μυρίζει ακόμα θάλασσα.
Ένα λευκό μαργαριτάρι
ξεχασμένο στη σιωπή του.
Βότσαλο μοναχικό
που το φοβίζει η σκιά.

Ένα υπέροχο όνειρο
που αχνοφέγγει
γιατί το θλίβει το άδικο.
Μα πιο πολύ
η  αχαριστία  των ανθρώπων.

Εσύ,
γύρευες δικαίωση
έψαχνες ελπίδα.
Στο είπα,
χαμένος χρόνος, χαμένος κόπος.
Μόνο συντρίμμια  υπάρχουν
μετά την καταιγίδα.

Δυστυχώς, ο  χρόνος  αμείλικτα κυλάει.
Τα όνειρα ξέφτισαν, τα όνειρα πέταξαν
δεν μένουν πια εδώ.

Αυτός ο τόπος πια
δεν τα χωράει …

Τρυφωνόπουλος  Φώτης - Χαλκίδα