Αν μας ρωτήσουν
τι μας λείπει περισσότερο
θα σκεφτούμε τις αγκαλιές,
τα ενωμένα χέρια,
τα φιλιά που διαρκούν
παραπάνω από πέντε δευτερόλεπτα.
Ίσως σκεφτούμε
τα γυμνά πόδια στην παραλία,
την άμμο στ' ακροδάχτυλα,
τα όμορφα πλάσματα που ερωτευτήκαμε
και τις σύντομες διαδρομές μας
στο πλανήτη.
Ύστερα θα συνεχίσουμε να ατενίζουμε
το κενό που πλακώνει τις πόλεις
και σκιάζει τα πρόσωπά μας.
Θα βάλουμε τα χέρια μέσα στο μυαλό
για να βγάλουμε από μέσα του
αναμνήσεις,
εικόνες
και στιγμές.
Θα γλύφουμε τα χέρια μας ανελέητα
για να γευτούμε
- έστω και για μια στιγμή -
αυτά που έχουμε χάσει.
Πονάει η μοναξιά
κι εγώ φοβάμαι·
γιατί αυτή η κοινωνία
την έχει συνηθίσει.
Αντί να μιλάει για έρωτα,
βόλτες στην παραλία,
φιλιά που δε μετριούνται σε δευτερόλεπτα,
αγάπες που διαρκούν
λίγο περισσότερο από το «για πάντα»
μιλά για τον άνθρωπο που μοιάζει με τέρας,
μιλά για φρικιαστικές εικόνες
που αναπαριστούν σάβανα
και για χωράφια γεμάτα με μαύρα κουφάρια.
Ορισμένοι αποφάσισαν να πεθάνουν
ενώ είναι ακόμη ζωντανοί
κι εμείς τους κοιτάμε στα μάτια
και δε βλέπουμε χρώμα.
Εμείς θέλουμε να ερωτευτούμε το χρώμα,
κατάλαβες;
Και η σκοτεινιά μάς χαλάει τα σχέδια.
Γι' αυτό, συχνά, σου λέω
να μη με ρωτάς·
γιατί οι ερωτήσεις πονάνε
- όπως και τα ασπρόμαυρα μάτια.
Μη με ρωτάς για όσα μου λείπουν, λοιπόν.
Διότι αυτά είναι γεμάτα με χρώμα.
Θάνος Ι. Κουλουβάκης, 2/12/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου